mój organoleptyczny prędkościomierz kinematograficzny mi tu tak wariuje, że zaraz zwariuje i się doszczętnie zepsuje, a wytrzymywał dotychmiast najlepsze szybkościowe filmy swoich dekad skubany: licząc wielkim susem przez nic od Generała bustera keatona do Bullita w latach sześćdziesiątych, poprzez lata siedemdziesiąte (Znikający Punkt i Pojedynek Na Szosie), osiemdziesiąte (tu się waham zawieszony gdzieś pomiędzy bluseowymi braćmi jakiem i elwoodem a mistrzem kierowniczej uciechy, dlatego zostanę przy mniej znanym The Junkman z 1982 roku), dziewięćdziesiąte (Speed), aż do dwutysięcznych (pierwsza dekada to właśnie powyższy film scotta, druga to Mad Max Fury Road millera, na film trzeciej dekady już nie czekam, bo prędkościomierz właśnie dostał zawału i umarł) (panie świeć nad nim, ale przynajmniej w radosnych konwulsjach, wydając z siebie resztki rtęci oraz słodkie jęknięcie przedpośmiertnego samozadowolenia jak na prawdziwy organoleptyczny prędkościomierz kinematograficzny zakupiony na bazarze po promocyjnej cenie przystało).