Zgadzam się z Tobą i jako osoba trochę znająca temat irytowałam się oglądając film. Dopiero po czasie dotarło do mnie, że to nie film o chorobie ani o cierpiącym dziecku (bo jak słusznie zostało powiedziane nawet nie wiedział co się z nim działo) a o rodzicach. Sama jestem matką i zdumiewa mnie jak wobec takiego nieszczęścia można zachować tyle- sama nie wiem czego- spokoju, mądrości, wiary? Myślę, że w tym filmie wcale nie chodziło o realia rodzny z umierającym dzieckiem a o siłę z jaką można sobie z tym problemem poradzić i nie poddać się depresji. Chociaż myślę, że mnie nie byłoby stać na takie podejście do "sprawy".

Mnie zdziwiło jak wyglądał szpital i zasady w nim panujące. Szpital tak urządzony jak jakieś dobre przedszkole, kolorowy, ładnie umeblowany, a do tego mama gł. bohatera może tam spać jak w jakiś hotelu. Jej mężowi wolno było sprowadzić rzeczy z dom by czuła się jak u siebie i mogła pospać na miękkim łóżku bo cyt. "w szpitalu są mimo wszystko twarde"- ta wypowiedź bohaterki mnie generalnie zirytowała! Jak można narzekać na twardość łóżka skoro na takim samym leży jej dziecko, a w dodatku jak tak można przy tym wszystkim co oferuje ten szpital (???). Powinna zobaczyć jak wyglądają szpitale np. w Polsce. Do tego jeszcze miała cudownego męża który na skrzydłach do niej leciał z jej ulubioną kanapką zamiast siedzieć na nocce na drugim etacie by opłacić leczenie + wspaniali znajomi, sąsiedzi- a ta narzeka na niewygodne łózko! Ja w domu mam niewygodne od 20l. bo mnie nie stać na nowe i jakoś śpię....
Nie wiem czy to był publiczny czy prywatny szpital ale nie chce mi się wierzyć że w USA każdy może liczyć na coś takiego.